放鶴亭記(蘇軾)拼音版、注音及讀音
放鶴亭記拼音版、注音及讀音：
文學家：蘇軾
fàng hè tíng jì
放鶴亭記
xī níng shí nián qiū，péng chéng dà shuǐ。yún lóng shān rén zhāng jūn zhī cǎo táng，shuǐ jí qí bàn fēi。míng nián chūn，shuǐ luò，qiān yú gù jū zhī dōng，dōng shān zhī lù。shēng gāo ér wàng，dé yì jìng yān，zuò tíng yú qí shàng。péng chéng zhī shān，gāng lǐng sì hé，yǐn rán rú dà huán，dú quē qí xī yī miàn，ér shān rén zhī tíng，shì dàng qí quē。chūn xià zhī jiāo，cǎo mù jì tiān qiū dōng xuě yuè，qiān lǐ yī sè fēng yǔ huì míng zhī jiān，fǔ yǎng bǎi biàn。
熙寧十年秋，彭城大水。云龍山人張君之草堂，水及其半扉。明年春，水落，遷于故居之東，東山之麓。升高而望，得異境焉，作亭于其上。彭城之山，岡嶺四合，隱然如大環(huán)，獨缺其西一面，而山人之亭，適當其缺。春夏之交，草木際天；秋冬雪月，千里一色；風雨晦明之間，俯仰百變。
shān rén yǒu èr hè，shén xún ér shàn fēi，dàn zé wàng xī shān zhī quē ér fàng yān，zòng qí suǒ rú，huò lì yú bēi bē i tián，huò xiáng yú yún biǎo mù zé sù dōng shān ér guī。gù míng zhī yuē" fàng hè tíng"。
山人有二鶴，甚馴而善飛，旦則望西山之缺而放焉，縱其所如,或立于陂(bēi)田，或翔于云表；暮則傃東山而歸。故名之曰“放鶴亭”。
jùn shǒu sū shì，shí cóng bīn zuǒ liáo lì wǎng jiàn shān rén，yǐn jiǔ yú sī tíng ér lè zhī。yì shān rén ér gào zhī yuē:" zi zhī yǐn jū zhī lè hū?suī nán miàn zhī jūn，wèi kě yǔ yì yě。qí zi hé zhī。shēng wén yú tiān。qīng yuǎn xián fàng，chāo rán yú chén āi zhī wài，gù yì shī rén yǐ bǐ xián rén jūn zǐ。yǐn dé zhī shì，xiá ér wán zhī，yí ruò yǒu yì ér wú sǔn zhě rán wèi yì gōng hǎo hè zé wáng qí guó。zhōu gōng zuò jiǔ gào，wèi wǔ gōng zuò yì jiè，yǐ wéi huāng huò bài luàn，wú ruò jiǔ zhě ér liú língruǎn jí zhī tú，yǐ cǐ quán qí zhēn ér míng hòu shì。jiē fū!nán miàn zhī jūn，suī qīng yuǎn xián fàng rú hè zhě，yóu bù dé hǎo，hǎo zhī zé wáng qí guó ér shān lín dùn shì zhī shì，suī huāng huò bài luàn rú jiǔ zhě，yóu bù néng wéi hài，ér kuàng yú hè hū?yóu cǐ guān zhī，qí wéi lè wèi kě yǐ tóng rì ér yǔ yě。" shān rén xīn rán ér xiào yuē:" yǒu shì zāi!" nǎi zuò fàng hèzhāo hè zhī gē yuē:
郡守蘇軾，時從賓佐僚吏往見山人，飲酒于斯亭而樂之。挹山人而告之曰：“子知隱居之樂乎？雖南面之君，未可與易也。《易》曰：‘鳴鶴在陰，其子和之。’ 《詩》曰：‘鶴鳴于九皋，聲聞于天。’蓋其為物，清遠閑放，超然于塵埃之外，故《易》《詩》人以比賢人君子。隱德之士，狎而玩之，宜若有益而無損者；然衛(wèi)懿公好鶴則亡其國。周公作《酒誥》，衛(wèi)武公作《抑戒》，以為荒惑敗亂，無若酒者；而劉伶、阮籍之徒，以此全其真而名后世。嗟夫！南面之君，雖清遠閑放如鶴者，猶不得好，好之則亡其國；而山林遁世之士，雖荒惑敗亂如酒者，猶不能為害，而況于鶴乎？由此觀之，其為樂未可以同日而語也。”山人忻然而笑曰：“有是哉！”乃作放鶴、招鶴之歌曰：
hè fēi qù xī xī shān zhī quē，gāo xiáng ér xià lǎn xī zé suǒ shì。fān rán liǎn yì，wǎn jiāng jí xī，hū hé suǒ jiàn，jiǎo rán ér fù jī。dú zhōng rì yú jiàn gǔ zhī jiān xī，zhuó cāng tái ér lǚ bái shí。
鶴飛去兮西山之缺，高翔而下覽兮擇所適。翻然斂翼，宛將集兮，忽何所見，矯然而復擊。獨終日于澗谷之間兮，啄蒼苔而履白石。
hè guī lái xī，dōng shān zhī yīn。qí xià yǒu rén xī，huáng guān cǎo jù，gé yī ér gǔ qín。gōng gēng ér shí xī，qí yú yǐ rǔ bǎo。guī lái guī lái xī，xī shān bù kě yǐ jiǔ liú。
鶴歸來兮，東山之陰。其下有人兮，黃冠草屨，葛衣而鼓琴。躬耕而食兮，其馀以汝飽。歸來歸來兮，西山不可以久留。
yuán fēng yuán nián shí yī yuè chū bā rì jì fàng hè tíng jì。
元豐元年十一月初八日記 《放鶴亭記》。
